Саша пришёл к нам попробовать силы, принёс несколько тем, свой звонкий голос, который его выделяет. Сначала ему было достаточно тяжело, потому что его первоначальный уровень не дотягивал до наших стандартов. Но Саша, надо отдать ему должное, — работоспособный чувак. Он принял эту ситуацию как вызов: взял целеустремлённостью, скоростью, оперативностью, готовностью много работать.

Например, матч «Лиги Чемпионов» в Борисове заканчивался достаточно поздно, Саша всегда вызывался туда ездить, писал прямо оттуда, «с колёс». Уже в три часа ночи у нас мог быть текст. Для него это была нормальная история.

Саша — добродушный, всегда готов прийти на помощь — об этом все говорят. Мы иногда просили его во время интервью задавать неудобные вопросы, но это была не его стихия: ему комфортнее рассказывать про положительные моменты. Жёсткие интервью — это не про него.

У него был прогресс во всём, в том числе в текстах. Кроме того, Саша завязал контакты с футболистами, у него всегда были инсайты, темы для проработки. В итоге достаточно быстро он стал незаменимым человеком в редакции.

Сашу для нашага праекту адшукаў Мікіта Мелказёраў, які ў свой час працаваў на Goals.by і «Трыбуне». Мікіта і Саша пазнаёміліся на журфаку, дзе абодва вучыліся. Таксама яны разам гулялі за зборную факультэта.

Саша быў часткай нашай каманды больш за сем гадоў, і за гэты час вельмі моцна вырас: ад чалавека, які не ўмеў пісаць без памылак і фармуляваць думкі, да класнага рэпарцёра, а пасля яшчэ, нягледзячы на спецыфічны голас, стаў і самым паспяховым у краіне спартыўным відэаблогерам.

Працаздольны, мабільны, абаяльны — калі коратка апісаць, які Саша журналіст і прафесіянал.

Прычым прагрэс, якога ён дасягнуў, — гэта вынік яго працы над сабой. Чалавек адрозніваецца фантастычнай працаздольнасцю і імпэтам у тым, за што бярэцца. Нават цяпер, за кратамі, Саша шмат думае пра працу, кажа, што яму надакучыла сядзець без справы, што ў яго ёсць пэўныя ідэі, якія хочацца рэалізаваць.

Саша для меня… Это друг, это товарищ. Очень душевный человек. С ним просто здорово поговорить, он очень чуткий, всегда выслушает.

Познакомились достаточно давно, мы из одного города, Орши. Играли в КВН, но, правда, в разных командах. После этого начали общаться. Оказалось, что у нас одна цель — поступить на журфак. Он поступил раньше, потому что старше. Потом росло количество общих увлечений: спорт и так далее. Так мы и сдружились.

Главные качества Саши – бронебойность, уверенность в себе и харизма. И это классный коктейль. Несмотря на то, что от природы у него нет хорошего голоса и классических визуальных качеств ведущего, ему удалось обратить это в свою пользу – именно за счёт упорства и дикого обаяния.

Про то, какой Саша профессионал, говорит его мощнейшая работа над собой. Всегда было видно, что он горит, живёт тем, что делает. Для него это даже не работа, это его образ жизни. То, чего не хватало изначально, он добирал в процессе.

Мы разам вучыліся на журналісцкім факультэце, але Аляксандр старэйшы за мяне. Першае, што я пра яго памятаю, — выкладчыкі заўсёды ставілі яго ў прыклад. Ён быў улюбёным студэнтам у Аляксандра Градзюшкі, таму той кожную лекцыю пачынаў: «Вось на два курсы старэйшы вучыцца Саня Івулін, такі малайчына, і вучыцца, і працуе».

Яго ўсе, не толькі выкладчыкі, але і студэнты вельмі любілі. Ён пазітыўны, светлы чалавек. Да яго заўжды можна падысці, нешта спытаць. Ён з першага курса пачаў працаваць, і ужо калі заканчваў журфак, быў даволі вядомым журналістам. І да яго шмат хто падыходзіў з пытаннем: «Як уладкавацца на "Трыбуну"?» Людзі прасілі парады, Саша нікому ніколі не адмаўляў.

У адзін дзень з Івуліным мы атрымалі дыпломы: я — бакалаўра, ён — магістра. Шлі адзін за адным, бацькі былі са мной. Я кажу ім: «Во, гэта Саня Івулін. Ён адзін з самых вядомых беларускіх спартовых журналістаў». Мы з ім сфоткаліся, і гэта ці не адзіная наша агульная фотка. Вельмі цёплыя ўспаміны.

Ён добразычлівы, працаздольны, сумленны. Мне падаецца, што яго праекты ўзляцелі ў першую чаргу з-за таго, што ён паталагічна шчыры чалавек. Ён заўсёды рабіў тое, ад чаго яго «штырыць», і рабіў гэта ад шчырага сэрца. Гэта бачна і гэта чапляе.

Я ніколі не цікавілася спортам, але калі пачаў выходзіць «ЧестнОК», я паглядзела шмат выпускаў. Мне спадабаўся фармат, вострая падача. Я была здзіўленая: штосьці можа прыцягнуць мяне да спорту і прымусіць мяне цікавіцца гэтай тэмай.

Мы з Сашам былі знаёмыя, але не шчыльна. Проста ведалі адно аднаго і часам жартавалі з нечага ці абмяркоўвалі нейкія прафесійныя рэчы. У нейкі момант мы дамовіліся абмеркаваць адно інтэрв'ю, але былі занятыя, перанеслі. І як раз за дзень да таго, як нарэшце дамовіліся, Сашу затрымалі — і ўсё.

Першы раз я напісала яму ў жніўні 2021-га, бо пра яго пачалі казаць, што ён нічога не чытаў. Я падумала, што можна абмяркоўваць з ім кнігі і даваць нейкія вытрымкі з твораў, каб адукоўваць. Я яму напісала: «Саша, здароў. Нарэшце я лістую табе, як твае справы. Буду адукоўваць». Распавяла яму пра свае ўлюбёныя навукова-папулярныя кнігі і атрымала ў адказ ліст. Там ён па-сяброўску, але з нейкай нават злосцю адказваў і на палову ліста пералічыў спіс кніг, якія ўжо паспеў прачытаць. І папрасіў перадаць, каб ніхто не казаў дзяўчатам — а ў яго шмат прыхільніц, якія яму лістуюць, — што ён не чытае.