Пазнаёміліся мы з Дзянісам больш за сем гадоў таму і, можна сказаць, выпадкова: мяне схапілі з улёткамі на акцыі ў падтрымку Ўкраіны, якую я арганізоўвала, прызначылі суд. А ён даведаўся пра гэту акцыю і зацікавіўся, хто я такая, чаму дагэтуль мяне не ведаў. Знайшоў праз Facebook, потым ужо пабачыліся на курсах «Мова нанова». Практычна адразу і пачалі сустракацца.

Дзяніс мне адразу спадабаўся тым, што ён даволі адкрыты, шчыры, сумленны. Паважна ставіцца да сваёй працы, упэўнены ў тым, што робіць нешта вартае і патрэбнае.

Журналістыка, пошук і аналіз інфармацыі займалі ў яго жыцці вельмі значнае месца. Часам я нават скардзілася і крыўдзілася на Дзяніса, што мне ён прысвячае куды менш часу.

Журналистикой всерьёз Денис заинтересовался после Майдана, очень переживал за Украину… У Дениса отец украинец, у него есть карта зарубежного украинца. Он сорвался тогда и поехал в Украину, находился там около трёх недель. Я тогда была вся на нервах, не отходила от компьютера, смотрела в прямом эфире, что происходит.

В Киеве он познакомился с ребятами из InformNapalm, чтобы отслеживать российскую агрессию в Украине. Они по крупицам выискивали информацию в открытых источниках, по методике OSINT, и доносили правду народу.

Денис сначала занимался там переводами, учился на месте. Потом начал писать о Беларуси и с головой погрузился в эту работу. Он буквально сутками сидел над поиском информации.

Дзяніса Івашына ведаю амаль трыццаць гадоў, яшчэ са школы.

Галоўным штуршком для пачатку журналісцкай дзейнасці для Дзяніса было тое, што ён паехаў на «Рэвалюцыю годнасці», на Майдан ва Ўкраіну. Дзяніс пачаў супрацоўнічаць з InformNapalm: спачатку як журналіст-валанцёр рабіў для іх даследаванні, а пасля стаў рэдактарам беларускай версіі сайта.

Шчыра прызнаюся, ніколі не чакаў, што Дзяніс будзе журналістам-расследавальнікам. Адна справа – пісаць артыкулы пра штодзённасць, пра палітычныя рэчы. Другая – рабіць вялікія расследаванні з запытамі на атрыманне дадзеных, у тым ліку ў замежныя агенцыі. Мяне вельмі ўзрушыла яго праца.

Апошні год Дзяніс вельмі крытыкаваў тое, што адбываецца ў Беларусі. Ён збіраўся рабіць расследаванне пра Святлану Ціханоўскую, Віктара Бабарыку – вялікі палітычны агляд. У сакавіку ён не паспеў гэта зрабіць.

Калі казаць пра Дзяніса як пра журналіста, то яго галоўныя рысы – гэта прынцыповасць, дасканаласць, дакладнасць. Калі як пра чалавека – гэта сумленнасць, адказнасць. Ён вельмі разборлівы ў сябрах. У яго іх няшмат, але калі сябруе, то да канца.

З Дзянісам мы пазнаёміліся, калі ён працаваў у InformNapalm. Мы часам друкавалі тое, што ён выкладаў у сацсетках. Тады гэта было вельмі цікава, бо ён расследаваў дзейнасць расійскіх войскаў, іх прысутнасць на Данбасе і ва Ўкраіне ўвогуле. 2014 год – гэта была гарачая тэма па тых часах. Потым ён заангажаваўся ў нашу рэдакцыю, пачаў рабіць расследаванні ўжо па беларускіх пытаннях.

Дзяніс вельмі прафесійна падыходзіць да сваіх расследаванняў. Ніколі не апублікуе неправеранай інфармацыі, вельмі скрупулёзна падбірае словы. У сваіх матэрыялах, калі на 100% няўпэўнены, абавязкова напіша «меркавана».

Ён праводзіў расследаванні па адкрытых крыніцах па рэстарацыі «Поедем поедим» у Курапатах. Нягледзячы на ўсе судовыя працэсы, якія заснавальнікі рэстарацыі падавалі ў адносінах да «Новага Часу». І па вялікім рахунку гэтыя працэсы мы, можна лічыць, выйгралі: адзін выйгралі чыста, другі – была памылка не Дзяніса, а выпускаючага рэдактара, які паставіў матэрыял па гэтай рэстарацыі з іншай крыніцы.

Па гэтай сітуацыі бачна, наколькі Дзяніс адказна падыходзіў да падачы матэрыялу, яго верыфікацыі. Нават у нашых умовах мы здолелі выйграць працэс у такой справе, улічваючы нашы суды і асобы заснавальнікаў рэстарацыі. Гэта, па-мойму, самае вялікае прызнанне Дзяніса як журналіста, як расследавальніка, паказчык яго прафесіяналізму, наколькі якасна ён працуе.

У «Новым Часе» на падставе артыкулаў Дзяніса мы рабілі міні-фільмы па чатыры-пяць хвілінаў – дзе Дзяніс нешта расказваў, а да таго адпаведны відэашэраг. Я прысутнічаў, калі ролікі рабіліся. Гэтая начытка расцягвалася на чатыры, бывала, і на пяць гадзінаў. Менавіта з-за таго, што Дзяніс быў вельмі скрупулёзны, казаў: «Не, гэтае слова тут не падыходзіць. Давайце пераагучым» ці «Мы ж не асабліва ўпэўненыя, давайце памяняем словы, я пераскажу сказ», ці «Мы не асабліва ўпэўненыя ў гэтым, скажу "імаверна", "хутчэй за ўсё"».

Даволі цікава было назіраць за гэтымі здымкамі з Дзянісам, які ўвесь час ўсё ўдакладняе, каб кожнае слова стала на сваё месца, каб не было да чаго прычапіцца ні ў якім разе.

Дзяніс вельмі дасціпны, дасканалы. Расследаванні – гэта ягонае. Ён умее працаваць з вялікімі аб'ёмамі дадзеных, нешта знаходзіць, вылучаць, аналізаваць. Заўсёды ён працаваў з адкрытай інфармацыяй: усе яго расследаванні заснаваныя толькі на адкрытых звестках. Ён карыстаўся запісамі з адзінага дзяржаўнага рэестра, з афіцыйных органаў – усім тым, што ёсць у адкрытым доступе, але праходзіць не так заўважна. Але Дзяніс гэта заўважаў, збіраў, выкрышталізоўваў.

Серыя яго расследаванняў па Курапатах каштавала яму і рэдакцыі двух судоў. Адзін з іх мы выйгралі, другі часткова прайгралі. Але прайгралі хутчэй праз недасканаласць таго, хто выстаўляў матэрыял на сайт, прычым гэта быў не наш матэрыял, а перадрукоўка. Мы не заўважылі маленечкую недакладнасць – гэта каштавала нам сплаты па пазову. Да самога Дзяніса ніякіх прэтэнзіяў не было.

Ён стараўся адказна падыходзіць да сваіх тэкстаў. Зразумела, што ўсе яго тэмы былі дастаткова вострыя, таму ў рэдакцыі матэрыялы Дзяніса таксама некалькі разоў вычытвалі. А некаторыя часткі з іх яшчэ дасылалі юрыстам, якраз каб не было пасля прэтэнзіяў.

Дзяніс – шчыры, добразычлівы чалавек, гатовы заўсёды прыйсці на дапамогу, вельмі прынцыповы. Магчыма, гэта яму часам перашкаджала, бо ён па-юнацку максімаліст. Часам не трэба было казаць, а ён не мог вытрымаць.