З Сяргеем пазнаёміліся выпадкова. Мы займаліся мясцовымі праблемамі, навінамі, збіраліся працаваць і ў іншых раёнах Брэсцкай вобласці. Рэдактар нашага сайта «Першы рэгіён» Павел Дайлід сказаў: «Ёсць цікавы чалавек, ён не журналіст па адукацыі, Сяргей Гардзіевіч. Актыўны, неабыякавы. Яго паважаюць людзі, многіх ведае». Я патэлефанаваў яму, пазнаёміліся.

Так у снежні 2018-га мы ўзялі Сяргея да нас у штат. Паколькі мы працавалі дыстанцыйна, асабіста сустракаліся рэдка, але заўсёды былі на сувязі.

Усе яго матэрыялы тычыліся не палітыкі, а ў асноўным людскіх праблемаў: рамонта дарог, жыллёва-камунальных пытанняў, працоўных спрэчак. А яшчэ былі дабрачынныя ініцыятывы. Сяргей дапамог жанчыне з Драгічанскага раёну сабраць сродкі на аперацыю на вачах. Я памятаю, як ён радаваўся, што гэта атрымалася і што аперацыя была паспяховай.

У Сяргея выдатныя задаткі рэпарцёра, хаця і няма прафесійнай адукацыі. Ён журналіст, які добра разумее, што цікавіць людзей. Сяргей рабіў добрыя відэаапытанкі. Гэта таксама талент: умець падысці да чалавека, пагаварыць, правільна сфармуляваць пытанні, бо шмат хто саромеецца, баіцца камеры.

Пазнаёміліся мы недзе ў 2015 годзе. Сяргей быў даволі актыўным жыхаром Драгічына. У 2015-м, калі ў горад прыязджала кандыдат у прэзідэнты Таццяна Караткевіч, Гардзіевіч працаваў у саўгасе. Дык на той дзень яго некуды адкамандзіравалі, каб яго не было ў горадзе.

Ён прыйшоў да нас працаваць на «Першы рэгіён», пачаў пісаць. Пісаў пра ўсё – хутка, якасна. Здарылася нейкая аварыя – ён імчыць на месца, фатаграфуе, рыхтуе матэрыял. Дзякуючы яму мы нярэдка першымі публікавалі інфармацыю.

Сяргей заўсёды ў гушчы падзеяў, у яго вельмі добрая база кантактаў, яго ведае ўвесь Драгічын. Калі нешта здаралася, яму званілі, пісалі, усё паведамлялі.

Сяргей вельмі шмат ахвяраваў журналістыцы, нават калі гэта замінала яго асабістаму часу: пакідаў свае хатнія справы, адмяняў усё і ехаў працаваць. Няважна, працоўны гэта дзень ці выходны.

Ён вельмі хутка рос у прафесійным плане: літаральна за два-тры гады з караценькіх нататак пра аварыі ён перайшоў да журналісцкага расследавання. Не кожны можа паказаць такія вынікі.

Сяргей падрыхтаваў грунтоўны матэрыял пра тое, як у адной з вёсак Драгічанскага раёна будавалі аграгарадок, а той «праваліўся». Гардзіевіч даў аналіз па лічбах, пагаварыў са старшынёй і мясцовымі. Ён паказаў, што там пабудавалі воданапорную вежу, у выніку яна не спатрэбілася. Паказаў, што ўбухалі мільярды, а аграгарадок не атрымаўся. Дарабіць артыкул Сяргей не паспеў, яго затрымалі ў снежні 2020 года. Ён быў у СІЗА спачатку, потым пад хатнім арыштам, мы не маглі з ім звязвацца, была забарона. Таму дапрацавалі і апублікавалі матэрыял ужо без яго.

Прычынай пераследу, напэўна, сталі яго праўдарубства і актыўнасць. У сацсетках вёў сталую дыскусію, размаўляў з людзьмі, асвятляў тое, што ёсць, выконваў звычайную працу журналіста.

Ён быў «на карандаше», як кажуць. Распявадаў, што ў дзень выбараў супраць яго была правакацыя. Сказаў, што да яго падаслалі чалавека, каб пабіўся з ім. Гэта было ў Пінску, мы яго адправілі туды ў камандзіроўку.

Але сітуацыя тычыцца не толькі Сяргея. Яго жонку звольнілі з працы яшчэ да выбараў, яна працавала ў санстанцыі. Як Сяргей распавядаў, ёй сказалі: «Калі твой муж не супакоіцца...»

Сяргей мог, але не хацеў з'язджаць з Беларусі. Ён не лічыць сябе вінаватым, не збіраўся нікуды і ні ад каго ўцякаць.